Starożytni Egipcjanie odkryli lecznicze właściwości aloesu na długo przed panowaniem Kleopatry. Chłodzący, łagodzący miąższ jego liści jest używany od tamtych czasów do opatrywania oparzeń i niewielkich ran. Ze skórki liści otrzymuje się mleczny sok, który zwalcza zaparcia.

Aloes jest sukulentem z rodziny liliowatych. Z jego mięsistych liści uzyskuje się miąższ, który jest stosowany miejscowo na skórę już od pamiętnych czasów.

Naukowcy nie odkryli do końca tajemnicy działania aloesu, jednak udało im się wyodrębnić wiele zawartych w nim substancji czynnych. Miąższ z aloesu zawiera substancje przeciwzapalne, acemannan o właściwościach zmiękczających, bradykininazę działającą przeciwbólowo i przeciwobrzękowo oraz związki łagodzące swędzenie! Aloes rozszerza też naczynia włosowate, dzięki czemu zraniona tkanka jest lepiej ukrwiona, co przyśpiesza gojenie. Niektóre badania sugerują, że aloes niszczy wiele bakterii, wirusów i grzybów, a przynajmniej spowalnia ich rozwój. Miąższ z aloesu działa szczególnie skutecznie na zranioną skórę. Pomaga w gojeniu w niewielkich oparzeń, poparzeń słonecznych oraz zranień, a także łagodzi ból i świąd towarzyszący półpaścowi. Jest również skutecznym i higienicznym środkiem nawilżającym, zapobiegającym wysychaniu rany. Rozszerza naczynia włosowate, wzmagające ukrwienie skóry, co przyśpiesza proces gojenia ran i przynosi ulgę przy łagodniejszych odmrożeniach. Przeciwwirusowe właściwości miąższu z aloesu sprawiają, że jest on stosowany jako środek wspomagający leczenie brodawek.

Choć aloes jest skutecznym środkiem na niewielkie rany, nie należy go używać w przypadku poważniejszych, zainfekowanych ran. Podczas badania obejmującego 21 pacjentek jednego ze szpitali w Los Angeles ustalono, że stosowanie aloesu za zakażone rany po cesarskim cięciu wydłużyło czas ich gojenia średnio z 53 go 83.

Z miąższu aloesu otrzymuje się sok, który podawany doustnie, pomaga zwalczyć stany zapalne układu  trawiennego, w tym również wrzody i niestrawność. Niestety, skuteczność aloesu w tej postaci nie zbadano jeszcze dokładnie. Uczeni japońscy stwierdzili , że sproszkowany aloes zmniejsza wydzielanie i zmiany chorobowe w żołądku. Podczas innego badania, okazało się, że aloesem wyleczono wrzody żołądka, której podawano  w celach porównawczych placebo. Naukowcy z pewnego komercyjnego laboratorium w USA starali  się uzyskać z aloesu lek zwalczający  wrzodziejące zapalenie okrężnicy. Prowadzone były   także badania, które miały  ustalić skuteczność aloesu jako środka przeciwwirusowego  i zwiększającego odporność chorych na AIDS, białaczkę  i różne nowotwory, a także cukrzycę.

Zewnętrzne: Nanieś miąższ lub gotowy krem na uszkodzoną skórę. Wewnętrznie: około pół szklanki soku z aloesu 3 razy dziennie lub 1-2 kapsułki zgodnie z opisem na ulotce.

Sposób żucia: Zewnętrznie miąższ z aloesu można stosować dowolnie często, szczególnie w oparzeniach. Należy  jednak go nanieść na chore miejsce, pozostawić do wyschnięcia i w razie potrzeby zastosować ponownie. Świeży miąższ z liści najsilniej działającą i najtańszą postacią aloesu. Jeśli ma się w domu aloes rosnący w doniczce, można odciąć kawałek  liścia o długości kilku do kilkunastu centymetrów i naciąg go wzdłuż. Miąższem wydobytym z wnętrza należy posmarować zmienioną chorobowo skórę. Wewnętrznie można przyjmować aloes między posiłkami. Mleczy, żółtawy sok otrzymywany ze skórki liści jest silnym środkiem przeczyszczającym, który należy stosować bardzo ostrożnie i to w porozumieniu lekarzem.

Aloes można bezpiecznie stosować zewnętrznie. Bardzo rzadko może wystąpić lekkie swędzenie lub wysypka. Należy wówczas przerwać stosowanie aloesu . Miąższ aloesu może w wyniku złego przetworzenia zawierać niewielką ilość substancji o działaniu przeczyszczającym które pochodzą ze skórki rośliny. W przypadku skurczów żołądka, rozwolnienia lub biegunki trzeba przerwać zażywanie i postarać się o czysty miąższ. Soku z aloesu nie wolno przyjmować kobietom w ciąży oraz matkom karmiącym piersiom.